Opis wyglądu Występowanie Odżywianie Rozmnażanie Znaczenie gospodarcze Ochrona Ciekawostki Nazwy w językach obcych
Dorsz atlantycki (łac. Gadus morhua, nazwa zwyczajowa: dorsz, wątłusz) to drapieżna ryba morska i największy przedstawiciel rodziny dorszowatych. Występuje w północnej części Oceanu Atlantyckiego oraz w morzach północnej Europy.
Ciało dorsza jest wydłużone, w przekroju poprzecznym owalne. Głowa duża, szeroka, z wydłużonym pyskiem, na podbródku znajduje się pojedynczy, dobrze rozwinięty wąs. Ubarwienie uzależnione od podgatunku i miejsca bytowania, zazwyczaj jednak posiada grzbiet ciemny - od brązowego do zielonkawego lub szarooliwkowego, boki nieco jaśniejsze, brzuch biały. Żywi się głównie rybami z rodziny śledziowatych, babkowatych, dobijakowatych, makrelami, narybkiem ryb dorszowatych, skorupiakami (np. krylem północnym), w morzach subarktycznych gromadnikami, a nawet głowonogami. Dorsz jest jedną z najważniejszych ryb na świecie z gospodarczego punktu widzenia - jest obok szprota i śledzia gatunkiem najliczniej poławianym przez floty rybackie państw Unii Europejskiej i najbardziej cennym.
Domena: | eukarionty |
Królestwo: | zwierzęta |
Typ: | strunowce |
Podtyp: | kręgowce |
Gromada: | promieniopłetwe |
Infragromada: | doskonałokostne |
Nadrząd: | pseudokolcopłetwe |
Rząd: | dorszokształtne |
Rodzina: | dorszowate |
Podrodzina: | Gadinae |
Rodzaj: | Gadus |
Gatunek: | Gadus morhua |
Ciało dorsza jest wydłużone, w przekroju poprzecznym owalne. Głowa duża, szeroka, z wydłużonym pyskiem, na podbródku znajduje się pojedynczy, dobrze rozwinięty wąs. Oparta na symetrycznym szkielecie płetwa ogonowa jest pionowo ścięta lub lekko wklęsła. Występują trzy wyraźnie oddzielone płetwy grzbietowe i dwie – również wyraźnie oddzielone – płetwy odbytowe. Odcinek od krawędzi pyska do pierwszej płetwy grzbietowej jest mniejszy niż 1/3 długości całkowitej. Pierwsza płetwa odbytowa zaczyna się dokładnie pod początkiem drugiej płetwy grzbietowej. Płetwy brzuszne położone przed płetwami piersiowymi. W płetwach nie występują promienie twarde. Wyraźnie uwidoczniona, jasna linia boczna jest łukowato wygięta ponad płetwami piersiowymi i zachodzi na głowę. Całe ciało pokrywają drobne, głęboko wrośnięte łuski cykloidalne.
Stosunkowo duży otwór gębowy znajduje się w położeniu końcowym, z dolną szczęką nieco krótszą od górnej. Oczy średniej wielkości, około 1/2 długości pyska. Pęcherz pławny duży i dobrze rozwinięty.
Ubarwienie dorszy jest uzależnione od podgatunku oraz od barw przeważających w ich miejscach występowania. Grzbiet ciemny, od brązowego do zielonkawego lub szarooliwkowego, boki nieco jaśniejsze, brzuch biały. Grzbiet, wierzch głowy i boki usiane są licznymi ciemnymi plamkami. Płetwy ciemne, szarooliwkowe, czasami na płetwach grzbietowych pojawiają się ciemniejsze, skośne pasma. Tęczówka srebrzysta lub złotawa.
Maksymalna długość ciała dorsza atlantyckiego wg Cohena (1990) sięga 2 m, a dorsza bałtyckiego – 1,3 metra. Eschmeyer i Herald (1983) oraz Robins i Ray (1986) powołują się na 183-centymetrowy rekord długości dorsza atlantyckiego, jednak przeciętna długość ciała jest znacznie mniejsza, u dorsza żyjącego w Morzu Północnym wynosi 30-80 cm, a w Bałtyku 30-70 cm. Przeciętny ciężar to 0,8-2 kg, maksymalny może wynosić 40 kg. Bigelow i Schroeder (1953) potwierdzają 96-kilogramowego (211 funtów) dorsza z populacji zachodnioatlantyckiej.
Dorsz w Atlantyku rośnie najszybciej w czerwcu, a najwolniej w październiku i listopadzie. Szybkość wzrostu zależy od temperatury wody, ale przede wszystkim od dostatku pożywienia, głównie gromadnika. Rozmiary poszczególnych osobników zależą od ich wieku, gdyż ryby rosną przez całe swoje życie. Dorsz może przeżyć ponad 20 lat, czego mają dowodzić analizy warstw rocznych w otolicie.
Gatunek wędrowny występujący w północnej części Oceanu Atlantyckiego i w morzach północnej Europy.
W Polsce mianem dorsza określa się zwykle trzy podgatunki dorsza atlantyckiego, z których najbardziej znanym jest dorsz bałtycki (Gadus morhua callarias) nazywany także pomuchlą. Spokrewnione z dorszem atlantyckim są gatunki: dorsz pacyficzny (Gadus macrocephalus), ogak (Gadus ogac) jak i dorsze arktyczne z rodzaju Arctogadus.
Wśród populacji dorsza atlantyckiego wyróżnia się podgatunki i rasy różniące się od siebie rozmieszczeniem geograficznym, trasami i odległościami wędrówek, rozmiarami, ubarwieniem, morfologią pęcherza pławnego, a także preferencjami środowiskowymi:
W wypadku podgatunku nominatywnego Gadus morhua morhua badania wykazują daleko idące zróżnicowanie genetyczne stad zarówno u wybrzeży Ameryki Północnej, jak i we wschodnim Atlyntyku. W Bałtyku dochodzi do mieszania się podgatunków Gadus morhua morhua i Gadus morhua callarias w Basenie Arkony, w którym odbywa się ich wiosenne i letnie tarło.
W odróżnieniu od skrajnie nielicznego podgatunku Gadus morhua kildinensis, który żyje w zupełnie innych warunkach środowiskowych, związanych z wodami jeziora Mogilnoje, habitat pozostałych podgatunków dorsza to morza i oceany. Dorsz jest gatunkiem euryhalicznym, to znaczy, znoszącym różny stopień zasolenia wody. Istnieją jednak obszary w Bałtyku, np. Zatoka Botnicka, w których ze względu na zbyt niskie zasolenie dorsz nie występuje.
Temperatury optymalne dla życia i rozrodu to 2-7 °C. Młode dorsze przebywają w płytkich, przybrzeżnych wodach, osobniki dorosłe przebywają na otwartym morzu. Zazwyczaj dorsz przebywa na głębokości do 220 m, ale czasami schodzi nawet na 600 m. Zazwyczaj żeruje przy dnie, czasami również w toni. Wiosną dorsz żeruje na głębinach, przez resztę roku spotkać go można na otwartych wodach. Zazwyczaj trzyma się w mniejszych lub większych ławicach.
Dorsz jest drapieżnikiem. Żywi się głównie rybami z rodziny śledziowatych, babkowatych, dobijakowatych (np. tobiasz), makrelami, narybkiem ryb dorszowatych, skorupiakami (np. krylem północnym), w morzach subarktycznych gromadnikami, a nawet głowonogami. Powszechny jest kanibalizm – im większy okaz, tym częściej odżywia się młodymi swojego gatunku, mającymi do 3 lat i mierzącymi do 40 cm. Pogoń za rybami ułatwia mu wrzecionowaty kształt ciała znamionujący dobrych pływaków. Silnie zbudowany i uzębiony pysk jest przystosowany do chwytania zdobyczy, a dobrze rozwinięty wąsik na podbródku pomaga przy penetracji dna.
W ekosystemach dorsz odgrywa znaczącą rolę jako drapieżnik dominujący niższe piętra piramidy troficznej. Jego zniknięcie ze szczytu łańcucha pokarmowego wskutek przełowienia doprowadza do zmian w strukturze piramidy (kaskada troficzna): podczas gdy populacje fok, mniejszych gatunków ryb, kraba śnieżnego i krewetki północnej powiększyły się, zmniejszyły się ilości drobnego zooplanktonu, a co za tym idzie zwiększyły ilości fitoplanktonu. Dorsz jest zatem naturalnym hamulcem zakwitów alg także w Bałtyku. W związku z tym upadek populacji dorsza jest obok zmian klimatycznych główną przyczyną głębokich przemian w ekosystemach morskich północnego Atlantyku.
W Bałtyku dojrzałość płciową samce osiągają po 2-3. roku życia, a samice po 3-4. roku życia. W Morzu Północnym dorsz dojrzewa płciowo w 5-6. roku, a w Morzu Barentsa w 8-12. roku życia. Tarło w Bałtyku odbywa się w głębokich wodach (Głębia Bornholmska) – gdzie zasolenie jest większe, co zapewnia ikrze pływalność – od marca do sierpnia z nasileniem w kwietniu-czerwcu. Koło Nowej Fundlandii nasilenie tarła trwa od grudnia do marca, koło Islandii od marca do czerwca. Pojedyncza, dorosła, duża samica dorsza może złożyć od 0,5 mln do nawet 9 mln jaj, które unoszą się następnie swobodnie w wodzie. Po 15-20 dniach wylęgają się z nich larwy długości ok. 4 mm i rozpoczynają żerowanie w wodach pelagialnych nadal unoszone prądem wody. Po 3 miesiącach młode dorsze osiągają długość 3-6 cm i przechodzą na przydenny tryb życia. W tym okresie u młodych, migrujących dorszy atlantyckich rozpoczyna się wędrówka pokarmowa na płytkie wody, gdzie żywią się bezkręgowcami. Osobniki dorosłe wykonują długie wędrówki na tarliska, a po okresie godowym z tarlisk na żerowiska.
Dorsz jest obok szprota i śledzia gatunkiem najliczniej poławianym przez floty rybackie państw Unii Europejskiej i najbardziej cennym. W 2004 roku złowiono 70 tys. ton dorsza, co stanowi prawie 10% całkowitej ilości ryb złowionych przez UE (735 tys. ton). Jest to jednak tylko ułamek wielkości połowów lat 60. XX wieku. Łowiska północnego Atlantyku dostarczały wtedy od 2 do 4 mln ton tej ryby rocznie, zanim wyniki zaczęły drastycznie spadać w następnych dekadach.
W Bałtyku połowy dorsza w latach 1950-1970 wahały się w granicach 120-170 tys. ton rocznie, w tym polskie rybołówstwo osiągało 35-60 tys. ton. Jeszcze lata 80. określa się jako "złote" dla polskiego rybołówstwa ze szczytem 120 tys. ton. Od roku 2002 oficjalnie deklarowane połowy polskich rybaków w Bałtyku znajdują się na poziomie poniżej 20 tys. ton. Pomimo tego polskie rybołówstwo osiąga najlepsze wyniki połowowe dorsza ze wszystkich krajów nadbałtyckich.
Do połowów dorsza w Bałtyku stosuje się przede wszystkim włoki denne, ale także denne sieci skrzelowe i w niektórych miejscach włoki glębinowe.
W latach 70. XX wieku wielkość połowów dorsza zaczęła spadać, a rywalizacja o zmniejszające się populacje dorsza przyjęła rozmiary poważnych sporów międzynarodowych. Pomiędzy Wielką Brytanią a Islandią doszło do wojen dorszowych, w których dochodziło do zrywania sieci, taranowania statków i wymiany strzałów. W 1983 roku doszło do spięć pomiędzy duńskimi rybakami a brytyjską ochroną wybrzeża. Grenlandia wystąpiła w 1985 roku ze Wspólnoty Europejskiej po tym, jak jej wody terytorialne obfitujące dotąd w dorsza zostały przełowione (głównie przez floty rybackie państw Wspólnoty Europejskiej, przede wszystkim niemiecką i brytyjską), a jej rząd nie doszedł do porozumienia z innymi krajami wspólnoty w sprawach limitów połowowych w tych wodach. W latach 90. XX wieku doszło również do spięć pomiędzy kanadyjską ochroną wybrzeża i rybakami hiszpańskimi łowiącymi w wodach Nowej Fundlandii. Bogactwo tych wód w dorsza było legendarne, ale po niezrównoważonym rybołówstwie XX wieku doszło i w nich do załamania się populacji. Doprowadziło to do zatrzymania połowów w tych obszarach, do upadku rybołówstwa nowofundlandzkiego i całej struktury gospodarczej regionu. Pomimo zakazu połowów stada dorsza nowofundlandzkiego do tej pory nie zregenerowały się.
Trwa debata szukająca odpowiedzi na pytanie, dlaczego populacja dorsza u wybrzeży Nowej Fundlandii po piętnastu latach zakazu połowów do tej pory nie zregenerowała się. Istnieje kilka głównych hipotez:
Wniosek jaki nasuwa się z dotychczasowych doświadczeń z dorszem nowofundlandzkim jest taki, że wyłowiona poniżej pewnego krytycznego momentu populacja nie jest w stanie odbudować się w szybkim tempie ze względu na jednoczesny zły stan całych ekosystemów morskich stojących pod presją zmian klimatycznych.
Popularność tej ryby i jej efekty opisane powyżej nie są przypadkowe. W swojej książce poświęconej dorszowi Mark Kurlansky twierdzi, że to właśnie dzięki tej rybie została odkryta Ameryka Północna. Z jednej strony suszony na mrozie dorsz miał już w X i XI wieku ogromne znaczenie jako prowiant Wikingów podczas ich długodystansowych wypraw łodziami po północnym Atlantyku, do Islandii, Grenlandii i w końcu Nowej Fundlandii. Z drugiej strony popyt na dorsza w średniowiecznej Europie miał się przyczynić do dalekich wypraw rybackich Basków i Anglików w obfitujące dorszem akweny u wschodnich wybrzeży Nowej Fundlandii, wypraw mających miejsce jeszcze przed (ponownym) odkryciem Ameryki przez Krzysztofa Kolumba.
Fakt, że Europa dowiedziała się o istnieniu Ameryki dopiero od Kolumba, Kurlansky tłumaczy profesjonalizmem: podczas gdy odkrywcy ogłaszali swoje odkrycia, rybacy nie zdradzali "swoich miejsc i łowisk".
Zachowały się dokumenty, które wskazują na to, że rybacy dorsza z angielskiego Bristolu mogli odkryć Nowa Fundlandię w latach 80. XV wieku. Na pewno przyczynili się do poznania północnego Atlantyku, szukając w tym czasie jak najlepszych zakątków na połów dorsza. Jako łatwo dostępne i bogate w białko źródło pożywienia ryba odegrała znaczącą rolę w pierwszej fali kolonizacji nowo odkrytych terenów północnej Ameryki. W późniejszym czasie dorsz był regularnym pożywieniem niewolników pracujących na plantacjach obu Ameryk, a popyt na niego i handel przyczyniły się kiedyś do dobrobytu w takich regionach jak Nowa Fundlandia.
O powszechności dorsza na stołach społeczeństw północnoatlantyckich świadczy wydana w USA w 1858 roku Cyclopedia of Commerce and Commercial Navigation (Encyklopedia Handlu i Nawigacji Handlowej), zawierająca lakoniczny opis dorsza: dorsz – gatunek ryby, znany tak powszechnie, że nie potrzeba go opisywać. Jest niewyobrażalnie płodna. Leewenhoek doliczył się w jednym dorszu 9.384.000 jaj – liczba, która skazuje na niepowodzenie wszystkie starania człowieka, zupełnego wyłowienia tej ryby.
Dziś można powiedzieć, że jego stwierdzenie może się jednak okazać nieprawdziwe.
Hodowla:
Dorsz zajmuje ważne miejsce w europejskiej kulturze gastronomicznej. Pomimo trudności z zaopatrzeniem spowodowanych wyczerpaniem się niektórych zasobów naturalnych, nadal istnieje duże zapotrzebowanie na ten gatunek. Wydaje się więc, że jego hodowla stwarza dobre możliwości handlowe. Już od lat 80. XX wieku, norwescy naukowcy zajęli się kwestią hodowli dorsza. Jednocześnie hodowcy łososia z Norwegii, poszukując możliwości dywersyfikacji produkcji, zaczęli tuczyć dziko żyjące dorsze wyłowione z morza. Dzięki temu dopracowali techniki żywienia tego gatunku. Jednakże dopiero w roku 2000, wraz z początkiem produkcji osobników młodocianych w wylęgarniach, akwakultura dorsza ruszyła na większą skalę, głównie w Norwegii. Działalność ta zaczęła także kiełkować, z większym lub mniejszym powodzeniem, w Szkocji i Irlandii. Tam także hodowcy łososia postanowili wykorzystać podobieństwa technik tuczenia obu gatunków.
Rozmnażanie - Dorsze rozmnażane są w wylęgarniach, z użyciem reproduktorów odławianych z morza. Samce i samice umieszcza się w tym samym zbiorniku. Cykl reprodukcyjny jest odtwarzany sztucznie z zastosowaniem techniki fotomanipulacji. Polega ona na wywołaniu sezonowych zachowań seksualnych typowych dla tego gatunku poprzez oddziaływanie na długość „sztucznego nasłonecznienia”. Dzięki temu można produkować ikrę i ryby przez cały rok. Ikra, zapłodniona naturalnie przez samca, jest zbierana z powierzchni stawu, w którym odbywa się tarło. Umieszcza się ją następnie w inkubatorach zawierających wodę morską w temperaturze około 5°C z prądem wznoszącym. Do wylęgu dochodzi po okresie od 12 do 14 dni.
Hodowla narybku - W przyrodzie samica uwalnia milion jaj, których współczynnik przeżycia jest bardzo nikły, z powodu drapieżnych zachowań innych gatunków, kanibalizmu u dorsza, szczególnej diety narybku oraz jego wrażliwości na infekcje, prądy morskie, jakość wody i jej temperaturę (różna w zależności od stadium rozwoju) itp.
Hodowla narybku u dorsza zależna jest więc od osiągnięcia poziomu technicznego zaawansowania, który pozwoli zredukować wpływ tych parametrów na zwierzęta tak, by osiągnąć współczynnik przeżycia akceptowalny dla produkcji przemysłowej.
Tuczenie - Tuczenie odbywa się w pływających klatkach, identycznych do tych stosowanych przy hodowli łososia, lub w basenach ziemnych z systemem recyrkulacji wody. Pasza dla dorszy to granulaty składające się w głównej mierze z mączki i oleju rybnego oraz z ekstraktów roślinnych. Dorsze są odławiane i ubijane po osiągnięciu wagi 3 do 4 kg, czyli po około 2 latach tuczenia.
Wykorzystanie - Po uboju, tusze dorsza są przekazywane do zakładu przetwórczego, który sprzedaje ryby świeże, oczyszczone i podzielone na porcje.
Akwakultura dorsza rozwinęła się w Norwegii, gdzie kilku hodowców łososia zainwestowało w tę niszową działalność w kilku formach: hodowla w klatkach w morzu, w stawach ziemnych, hodowla konwencjonalna, ekologiczna itp. Podobna działalność rozwija się w Islandii, na Wyspach Owczych oraz w Kanadzie. W 2008 roku w Unii Europejskiej przeprowadzono doświadczenie z hodowlą na dużą skalę na Szetlandach (Wielka Brytania), które zakończyło się finansowym niepowodzeniem. Obecnie pojawiły się nowe placówki w Irlandii i Szkocji. Przyszłość tego sektora zależy w dużej mierze od rozwoju zaopatrzenia w dorsza przez sektory rybołówstwa z rejonu Północnego Atlantyku i z łowisk arktycznych.
W międzyczasie hodowcy uczyli się z błędów popełnianych przy hodowli łososia i twierdzą, że rozwiązali takie problemy związane z hodowlą jak zaśmiecanie wód morskich niezużytym pokarmem, odpadami i ucieczką dorsza z hodowli. Nadal starają się o polepszenie bilansu pokarmowego – do tej pory potrzeba im 1,5 kg pokarmu na 1 kg dorsza – co zmniejsza znacznie rentowność. Innym problemem jest potrzeba jednoczesnej hodowli planktonu, który jest pokarmem świeżo wyklutego, 4 milimetrowego dorsza. Problem ten znacznie hamuje jeszcze szybszy wzrost rozwoju hodowli dorsza. Poza tym hodowcom nie udaje się jeszcze kontrolować libida dorsza, które ma wpływ na jego wzrost: kiedy ryby zużywają swoją energię na produkcję jaj i nasienia, jedzą więcej ale wolniej rosną. Przy kontroli libida używa się sztucznego światła umieszczanego pod wodą. Ma ono imitować dłuższe dni letnie i stymulować dorsza do zahamowania popędu płciowego, który pobudza dorsza w normalnych warunkach wiosną.
Hodowla budzi jednak kontrowersje. W hodowlach dochodzi do zaniku instynktów. Uciekinierzy krzyżując się z dzikimi osobnikami swojego gatunku mogą przekazać udomowione, nieprzystosowane do warunków w dzikiej przyrodzie, zachowanie na potomstwo. Problematyczne jest również nasilenie chorób, np. zawszenie przez Caligus elongatus, często nękających hodowlane ryby. Chorobami tymi mogą zarazić się przepływające w pobliżu klatek dzikie stada dorszy lub innych ryb.
Dorsz jest także coraz częściej zarażony nicieniem Pseudoterranova decipiens. Pasożyt ten dochodzi do 4 cm długości, a larwy jego żyją w jelitach albo mięsie dorsza, najczęściej w okolicach brzucha. Większe, starsze okazy dorsza bywają bardziej zarobaczone, niż młode. Poza tym dorsze łowione w pobliżu wybrzeży są częściej zarażone. W przetwórstwie rybnym do detekcji larw nicienia stosuje się najczęściej badania wzrokowe, używając też prześwietlania filetów dorszy silnym światłem, wykazującym ciemniejsze larwy w jasnym mięsie ryby. Mimo największej staranności przy kontrolach można niekiedy odkryć larwy w zakupionym mięsie dorsza. Międzynarodowy standard Codex Alimentarius toleruje zarobaczenie mięsa w sprzedaży w granicach maksymalnie do 5 nicieni w 1 kg ryby. Gotowanie dorsza w temperaturach wyższych od 60C° przez przynajmniej 10 minut i zamrożenie poniżej -20C° przez 3 dni gwarantuje zabicie larw. Spożycie żywych larw Pseudoterranova decipiens razem z surowym albo niedogotowanym, na zimno wędzonym, tylko marynowanym albo solonym mięsem dorsza może doprowadzić u człowieka do zachorowania na anisakiozę. Choroba wywołana przez Pseudoterranova decipiens różni się nieznacznie od anisakiozy wywołanej nicieniem Anisakis simplex. Jednak nawet zabite larwy nicieni mogą wywołać po ich spożyciu reakcje alergiczne.
Nową chorobą, odkrytą po raz pierwszy w 1988 roku w niemieckich wodach przybrzeżnych Morza Północnego, jest tak zwana "yellow pest" (żółta zaraza). Infekcja jest powodowana jedną z bakterii z grupy Cytophaga-Flexibacter, atakującą tylko młode dorsze. Objawia się żółtym zabarwieniem (przede wszystkim płetw) i deformacjami ciała. Choroba ta kończy się śnięciem ryb.
Dorsze cierpią też na inne choroby bakteryjne (np. furunkuloza, wibroza), wirusowe (wirusowa martwica nerwów, VNN), jak i na zarażenie pasożytami, np. już wspomnianymi wszami Caligus elongatus. Choroby te są poważnym zagrożeniem dla hodowli dorsza, ale też dla zmniejszających się, osłabionych częściowo głodem, dzikich populacji tej ryby.
Wędkarstwo morskie:
Dorsz cieszy się bardzo dużą popularnością w wędkarstwie morskim w Danii i Niemczech. W Polsce w ostatnich latach również przybyło ofert na wędkarskie połowy dorsza w Bałtyku. Dorsz jako okazała ryba cieszy wędkarzy.
Wyprawy na dorsza budzą jednak kontrowersje. Wędkarzy łowiących z kutrów obowiązuje limit połowu 7 sztuk dorsza w ciągu doby, ale inspektoraty rybołówstwa przyznają, że kontrole tych limitów są trudne, a profesjonalni rybacy, sami ograniczeni limitami, zarzucają wędkarzom wyraźne przekraczanie tych limitów. Do tej pory brak jest statystyk dotyczących faktycznych połowów wędkarskich dorsza na Bałtyku. Istnieją tylko szacunkowe dane z 2004 roku, które opierają się na liczbie zarejestrowanych wędkujących (prawie 50.000) i na średniej masie połowu dorszy przypadającej na wędkującego (3,5 kg) – tę drugą ustalono podczas trzech rejsów kontrolnych pracowników Morskiego Instytutu Rybackiego. Na tej podstawie szacunkowa wielkość polskich połowów wędkarskich dorszy w 2004 r. wynosiła 174 t.
Wymiar ochronny: 35 cm
Limit połowów wędkarskich: 7 sztuk na dobę
Okres ochronny od: 1.VI do 31.VIII
Dorsz w kuchni - Mięso dorsza jest białe, smakuje raczej neutralnie i można je przyrządzać w różnoraki sposób. W wielu krajach europejskich dorsz jest podstawowym składnikiem potraw. W angielskiej potrawie "fish and chips" - czyli ryba z frytkami, używa się głównie dorsza. W Portugalii i Brazylii ryba ta jest podawana w Wigilię i w inne dni postu, zastępując mięso. Bacalhau jest tam jedną z potraw narodowych. Również w tradycji kulinarnej Chorwacji dorsz odgrywa rolę podobną do karpia w Polsce. Ważną pozycję dorsz zajmuje w kuchniach: francuskiej, hiszpańskiej i baskijskiej. Dorsza sprzedaje się często w formie suszonej ryby, sztokfisza, zarówno w wymienionych krajach jak i w Niemczech (Stockfisch), Wielkiej Brytanii (stockfish) i w Norwegii (tørrfisk). Tak zakonserwowanego rozmiękcza się przed przyrządzeniem przez dłuższy okres w wodzie.
Ponieważ dorsz był rybą powszechnie dostępną, potrawy z niego były pożywieniem ubogich, a także potrawą zastępującą mięso w dniach katolickiego postu. Dzisiaj status dorsza jako potrawy zmienia się ze względu na zmniejszające się połowy i jego rosnącą cenę.
Wątroba dorsza jest smaczna i spożywa się ją jako specjał dodawany do ziemniaków albo jako pastę do chleba. Jest szczególnie ceniona w Rosji. Oprócz walorów smakowych podkreśla się to, że jest bogata w witaminy i wielonienasycone kwasy tłuszczowe. Zawiera 65% tłuszczu, z którego wyrabia się tran, stosowany jako lek (np. w leczeniu dny moczanowej albo w zapobieganiu cukrzycy).
Wartości odżywcze w 100 g mięsa dorsza:
Mięso dorsza zawiera dużo witaminy A, D i jodu. Szczególnie dużo witaminy A zawiera wątroba: ok 15.000 μg na gram (mięso około 10-15 μg).
Odpady powstające w przetwórstwie dorsza służą do produkcji mączki rybnej.
Mięso dorsza, jak i kilku innych ryb, zawiera alergeny, np. parwalbuminę Gad c I, zaliczane do najpoważniejszych alergenów pokarmowych. Spożycie zarówno mączki rybnej, jak i surowego albo przegotowanego mięsa dorsza może wywołać poważne reakcje alergiczne u człowieka.
Poniżej znajdziesz nazwy gatunku ryby Dorsz atlantycki, wątłusz w innych językach: