Opis wyglądu Występowanie Odżywianie Rozmnażanie Znaczenie gospodarcze Ochrona Ciekawostki Nazwy w językach obcych
Słonecznica to gatunek małej, słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych zamieszkujący małe zbiorniki wodne lub niewielkie, wolno płynące rzeki od dorzecza Renu, na północ od Alp, po dorzecze Uralu i w zlewisku Morza Kaspijskiego. W Polsce pospolita na obszarze całego kraju.
Samce słonecznicy osiągają długość 6–9 cm, samice są nieco większe (max. do 12 cm). Ciało wrzecionowate, bocznie nieco spłaszczone. Grzbiet od koloru brązowawego do oliwkowego. Boki intensywnie srebrzyste z niebieskawym połyskiem, brzuch białawy. Wzdłuż ciała biegnie długa, niebieska smuga, szczególnie wyraźna na trzonie ogonowym. Płetwy ciemnoszare, czasem z czerwonawym odcieniem. Młode osobniki żywią się głównie planktonowymi glonami, starsze zjadają plankton zwierzęcy, roślinny oraz małe owady wpadające do wody.
| Domena: | eukarionty |
| Królestwo: | zwierzęta |
| Typ: | strunowce |
| Podtyp: | kręgowce |
| Gromada: | promieniopłetwe |
| Rząd: | karpiokształtne |
| Rodzina: | karpiowate |
| Rodzaj: | Leucaspius |
| Gatunek: | Leucaspius delineatus |
Samce osiągają długość 6–9 cm, samice są nieco większe (max. do 12 cm). Ciało wrzecionowate, bocznie nieco spłaszczone. Łuski duże, srebrzyście lśniące, łatwo odpadające (44 do 48 wzdłuż ciała). Górnie ustawiony, mały otwór gębowy - spiczaste zakończenie żuchwy wchodzi w płytkie zagłębienie szczęki. Niepełna linia boczna zaznaczona jest jedynie na 7–12 łuskach. Krawędź brzucha pomiędzy płetwami brzusznymi, a płetwą odbytową w formie kila. Zęby gardłowe jedno- lub dwurzędowe, 5–4.
Grzbiet od koloru brązowawego do oliwkowego. Boki intensywnie srebrzyste z niebieskawym połyskiem, brzuch białawy. Wzdłuż ciała biegnie długa, niebieska smuga, szczególnie wyraźna na trzonie ogonowym. Płetwy ciemnoszare, czasem z czerwonawym odcieniem.
Orientacyjna mapa występowania gatunku ryby: Słonecznica (łac. Leucaspius delineatus)
Małe zbiorniki wodne lub niewielkie, wolno płynące rzeki od dorzecza Renu, na północ od Alp, po dorzecze Uralu i w zlewisku Morza Kaspijskiego. W Polsce pospolita na obszarze całego kraju.
Żyje w dużych stadach. Zwykle trzyma się blisko powierzchni wody, wśród gęstego porostu przybrzeżnej roślinności.
Młode osobniki żywią się głównie planktonowymi glonami, starsze zjadają plankton zwierzęcy, roślinny oraz małe owady wpadające do wody.
Okres tarła od IV do VI. U samców występuje w tym czasie wysypka tarłowa, u samic natomiast pojawiają się w okolicy odbytu 3 okrągłe wypukłości. Za pomocą krótkiego pokładełka samica przykleja składaną ikrę (o średnicy 1 mm) kolistymi lub spiralnymi rzędami do łodyg roślin. Do czasu wyklucia się larw (po 9–12 dniach) samiec pilnuje złożonej ikry i opiekuje się nią. Narybek jest bardzo aktywny i tworzy ławice pod powierzchnią wody. Słonecznice uzyskują dojrzałość płciową pod koniec pierwszego roku życia.
Brak danych o gospodarczym wykorzystaniu słonecznicy.
Zgodnie z nowym Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb w Polsce (obowiązuje od stycznia 2011 r.), na wodach zarządzanych przez PZW przestał obowiązywać całkowity zakaz połowu słonecznicy, jako gatunku prawnie chronionego.
Uprzedni przepis PZW zakazujący połowów słonecznicy był o tyle kuriozalny, że słonecznica nie była w Polsce pod ochroną przynajmniej od 2001r.
Poniżej kopia Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt w Polsce (nadal obowiązującego wg. stanu na dzień 01.03.2020).
Kliknij aby pobrać Rozporządzenie w formacie PDF - spakowane do ZIP (rozmiar: 806 KB)
Słonecznica bywa mylona ze stynką lub nawet ukleją - wcześniej często umyślnie w celu ''obejścia'' zakazu nałożonego przez PZW.
Inne potoczne nazwy słonecznicy to: błyskawka, błyskotka, kaczoryna, olszówka oraz owsianka.
Poniżej znajdziesz nazwy gatunku ryby Słonecznica w innych językach: