Labraks europejski - Rozmnażanie

Trze się od V do VIII w ujściach rzek. Ikra jest zaopatrzona w kropelkę tłuszczu, dzięki czemu unosi się na wodzie.

Labraks europejski - Znaczenie gospodarcze

Ten gatunek ryb, żyjący w wodach przybrzeżnych i blisko ujść rzek bogatych w mikroorganizmy, od dawna jest hodowany w ramach tradycyjnej akwakultury. Ryby były dawniej wpuszczane do lagun lub przystosowanych do celów hodowlanych sztucznych stawów (często ze słoną wodą), do których dostęp następnie zamykano. Ten system był stosowany w tradycyjnej akwakulturze włoskiej opartej na stawach ze słonawą wodą valli oraz na południu Hiszpanii, gdzie tradycyjne esteros istnieją do dziś. W niewoli labraksy żywiły się w sposób naturalny aż do ich wyłowienia. Wadą tego typu hodowli był fakt, że te niezwykle żarłoczne ryby często wyczerpywały zasoby ekosystemu laguny. W niektórych rejonach rybacy zarybiali stawy osobnikami młodocianymi. Jednakże w latach 60., na skutek zanikania osobników młodocianych oraz w związku z przykładem, jaki dał rozwój akwakultury łososia na północy Europy, naukowcy z rejonów Morza Śródziemnego opracowali procedurę hodowli intensywnej. Opiera się ona na bardzo złożonej technice wylęgarni oraz na produkcji wysoko specjalistycznej paszy.

Rozmnażanie – Proces rozmnażania labraksa odbywa się pod pełną kontrolą w wylęgarniach przy użyciu reproduktorów wyselekcjonowanych w hodowlach. W celu przedłużenia cyklu reprodukcyjnego labraksa stosuje się technikę fotomanipulacji. Polega ona na wywoływaniu sezonowych zachowań seksualnych typowych dla tego gatunku poprzez oddziaływanie na długość sztucznego „nasłonecznienia”. Ikra, zapłodniona przez samca, zbierana jest z powierzchni stawu, gdzie odbywa się tarło, a następnie umieszczana jest w zbiornikach inkubacyjnych, w których po upływie 48 godzin dochodzi do wylęgu. Larwy trafiają następnie do stawów dla narybku.

Hodowla narybku – Ponieważ hodowla tego gatunku odbywa się w systemie intensywnym, do hodowli narybku stosuje się złożony proces, który został poddany długoletnim programom badawczym w latach 60. i 70. XX wieku. Dzięki opracowaniu tego systemu w latach 80. stało się możliwe rozpoczęcie akwakultury labraksa (jak również dorady) w Morzu Śródziemnym. Wylęgarnie są wyposażone w bardzo nowoczesny sprzęt techniczny, w związku z czym pracownicy także muszą być dobrze przeszkoleni: należy dbać o dobre warunki rozwoju larw, zagwarantować optymalne funkcjonowanie systemu recyrkulacji, produkować paszę itp. Doprowadziło to do wysokiej specjalizacji tego pierwszego etapu hodowli. O ile istnieją poszczególne przypadki integracji pionowej, wylęgarnie europejskie pozostają zazwyczaj niezależne i sprzedają osobniki młodociane do farm, gdzie odbywa się tuczenie. Zarybianie przebiega zazwyczaj w 3 etapach:

• Hodowla larw – Larwy tracą swoje pęcherzyki żółtkowe w ciągu 6 dni od wylęgu. Wówczas otrzymują wysokospecjalistyczną paszę: najpierw na bazie alg oraz wrotek (rotifera – mikroskopijny zooplankton), a następnie, gdy osiągną odpowiednie rozmiary, na bazie solowców (artemia – niewielkie skorupiaki żyjące w lagunach, deltach i ujściach rzek). Ta żywa pasza jest także produkowana na miejscu, w wylęgarni.
• Przestawienie na inny sposób żywienia – Po 40 do 50 dniach larwy są przenoszone do basenów przejściowych, gdzie są stopniowo przyzwyczajane do paszy bardzo bogatej w białko, głównie na bazie oleju i mączki rybnej. Pasza ta, podawana w postaci drobnych granulek, bardzo przypomina pożywienie, które labraksy będą otrzymywały przez resztę czasu spędzonego w hodowli. Dzięki tej wysokobiałkowej diecie oraz wysokiej jakości wodzie larwy będą szybko rosły i maksymalnie dużo osobników przetrwa te pierwsze, niezwykle ważne miesiące.
• Hodowla osobników młodocianych – 3 do 4 tygodni później narybek trafia do jednostek hodowli osobników młodocianych. Tutaj młode ryby otrzymują paszę granulowaną. Około 2 miesięcy później osiągają wagę od 2 do 5 g, która pozwala na przeniesienie ich do farmy, gdzie odbywa się tuczenie.

Tuczenie – Jedną z największych inwestycji farm hodowlanych jest zakup osobników młodocianych z wylęgarni. Tuczenie odbywa się w pływających klatkach zainstalowanych w niedużej odległości od brzegu. Tak w każdym bądź razie wygląda większość europejskich hodowli (w Morzu Śródziemnym i na Wyspach Kanaryjskich). Istnieją także farmy, gdzie hoduje się labraksy w stawach ziemnych, zazwyczaj zasilanych systemem recyrkulacji, co pozwala na kontrolę temperatury wody. Ten system umożliwia hodowanie tego gatunku w krajach położonych dalej na północ. Pasza dla labraksów to granulaty składające się w głównej mierze z mączki i oleju rybnego, ale także z wyciągów roślinnych. Na wolności labraks osiąga 1 m i 12 kg wagi. Jednakże osobniki hodowlane są zazwyczaj odławiane i ubijane po osiągnięciu od 300 do 500 g, czyli po około półtora roku do 2 lat w zależności od temperatury wody. Ten opis należy uzupełnić dodając, że nadal istnieje kilka hodowli półintensywnych, wywodzących się z ekstensywnej tradycyjnej akwakultury, w których laguny i stawy przybrzeżne są zarybiane narybkiem z wylęgarni. Ryby tuczone są tam z użyciem uzupełniającej paszy przemysłowej.

Wykorzystanie spożywcze – Po uboju labraks jest zazwyczaj sprzedawany świeży i oczyszczony, głównie w supermarketach i restauracjach. Spożywany najczęściej w postaci filetów rybnych lub ryby patroszonej – pieczonej lub grillowanej. Chętnie łowiony przez wędkarzy.

Labraks europejski - Ochrona

Nie posiada

Labraks europejski - Ciekawostki

Chętnie łowiony przez wędkarzy na spinning z plaży.