Opis wyglądu Występowanie Odżywianie Rozmnażanie Znaczenie gospodarcze Ochrona Ciekawostki Nazwy w językach obcych
Srebrzyk, naukowa nazwa: Argentyna wielka, znany również jako srebrzyk opałek, srebrzyk wielki lub argentynka, to średniej wielkości stadna ryba morska z rodziny srebrzykowatych, zamieszkująca w ławicach zimne wody Oceanu Atlantyckiego od Spitsbergenu i Grenlandii po Skagerrak i południową Kanadę.
Srebrzyk posiada silne, bocznie lekko spłaszczone, podłużne ciało, pokryte srebrzystymi łuskami. Cechą charakterystyczną są bardzo duże oczy, których średnica jest większa niż długość pyska. Występuje głównie w otwartych wodach na głębokościach od 55 do 550 metrów. Dożywa 35 lat i osiąga maksymalną długość 70 cm.
| Domena: | eukarionty |
| Królestwo: | zwierzęta |
| Typ: | strunowce |
| Podtyp: | kręgowce |
| Gromada: | promieniopłetwe |
| Rząd: | srebrzykokształtne |
| Rodzina: | srebrzykowate |
| Rodzaj: | Argentina |
| Gatunek: | Srebrzyk, Argentina silus |
Srebrzyk posiada silne, bocznie lekko spłaszczone, podłużne ciało, pokryte srebrzystymi łuskami - na grzbiecie nieco ciemniejszymi, a na brzuchu jasno srebrnymi, prawie białymi - z żółtawym odcieniem po bokach ciała. Łuski posiadają drobniutkie kolce na odsłoniętych częściach płytek. Linia boczna widoczna, z 64 - 69 łuskami rozmieszczonymi wzdłuż niej. Cechą charakterystyczną argentynek są bardzo duże oczy, których średnica jest większa niż długość pyska. Płetwa grzbietowa umiejscowiona jest nad, lub tuż za, końcem złożonych płetw piersiowych. Płetwy brzuszne mocno przesunięte do tyłu ciała. Płetwa odbytowa umiejscowiona mocno z tyłu ciała, praktycznie pod trzonem ogona. Płetwa tłuszczowa ledwie zaznaczona. Płetwa ogonowa proporcjonalna, z mocno zaznaczonym wcięciem. Wszystkie płetwy praktycznie przeźroczyste, bez konkretnego zabarwienia. Pęcherz pławny srebrzyka jest mocno podłużny i ma charakterystyczny srebrny kolor. Osiąga maksymalnie 70 cm długości i dożywa 35 lat.
Orientacyjna mapa występowania gatunku ryby: Srebrzyk, Argentyna wielka (łac. Argentina silus)
Srebrzyk występuje w zimnych, otwartych wodach Oceanu Atlantyckiego. Na wschodzie jego zasięg obejmuje wody na zachód od Svalbardu i wybrzeży Skandynawii poprzez głębsze partie Morza Północnego aż do Cieśnin duńskich, aż do zachodnich wybrzeży Wielkiej Brytanii i Irlandii. Na północy zamieszkuje Morze Barentsa, Morze Norweskie, południowe części Morza Grenlandzkiego, wody wokół Islandii i południowych wybrzeży Grenlandii. Na zachodzie występuje od Cieśniny Davisa na północy przez Morze Labradorskie, w wodach okalających wschodnie wybrzeża Kanady oraz Stanów Zjednoczonych aż do Georges Bank (na wysokości Nowego Jorku) na południu. Żyje stadnie w dużych ławicach.
Dorosłe srebrzyki są rybami batypelagicznymi - co oznacza, że żyją w otwartych, głębokich wodach morskich. Obserwowano je od 55 do prawie 1.500 metrów pod poziomem morza, jednak najczęściej występują od 55 do 550 m ppm. Preferują zimne wody o temperaturze pomiędzy 7°C a 10°C i średnim zasoleniu na poziomie 34‰
Srebrzyki żywią się głównie bezkręgowcami planktonowymi, w tym krylem i obunogami (np. robakami strzałkowymi), szczecioszczękami (łac. Chaetognatha), strzałkami morskimi, kałamarnicami, żebropławami (łac. Ctenophora), bezparzydełkowcami (łac. Acnidaria), a także małymi rybami.
Przyjmuje się, że srebrzyki osiągają dojrzałość płciową w wieku od około 4 do nawet 8 lat. W zależności od obszaru tarło odbywa się pomiędzy marcem a czerwcem. Pelagiczna, bezbarwna ikra posiada pęcherzyk oleju przez co unosi się w toni na głębokości od kilkudziesięciu do kilkuset metrów pod poziomem morza. Wyklute larwy mają od 6 do maksymalnie 9 milimetrów i są całkowicie bezbarwne, z niewykształconymi wszystkimi płetwami i widocznym prostym przewodem pokarmowym. Larwy i narybek trzymają się zazwyczaj bliżej powierzchni niż dorosłe osobniki i żywią się planktonem. Wzrost jest dosyć powolny - przyjmuje się, że 50-cio centymetrowa ryba ma około 20 lat.
Argentyny wielkie nie były dosyć popularne w sprzedaży detalicznej (chociaż ostatnio spotkać je można w sklepach Lidl w postaci rozmrożonych filetów) jednakże ze względu na przyzwoitą wartość odżywczą, ich mięso od lat wykorzystywane było w produkcji pasz dla ryb (mączka i kulki rybne) oraz jako dodatek do pasz dla innych zwierząt hodowlanych. Srebrzyk ma białe, delikatne, niezbyt ścisłe mięso i słodkawo-kwaskowy posmak, przypominający niektórym konsumentom posmak ogórka. W rejonach gdzie jest poławiany, spożywa się go najczęściej jako świeże filety (smażone/pieczone) lub jako wędzone tuszki.
Srebrzyki nie są zagrożone wyginięciem i nie są pod ochroną.
W ostatnich latach, ze względu na wzrost zainteresowania wędkarstwem morskim, srebrzyki coraz częściej stanowią przyłów w trakcie połowów innych, bardziej pożądanych gatunków ryb - np. dorszy, łososi lub halibutów. Na szczęście dla srebrzyków ustalono, że wyciąganie ich z dużych głębokości na powierzchnię morza nie wpływa zbyt negatywnie na ich stan i nie zagraża ich życiu, jak to bywa i z innymi głębinowymi gatunkami ryb, więc wypuszczane przez wędkarzy najczęściej przeżywają i wracają do swoich siedlisk.
Inne, mniej znane czy popularne nazwy ryby z gatunku srebrzyk to: srebrzyk opałek, srebrzyk wielki, argentyna wielka, argentyna lub argentynka.
Poniżej znajdziesz nazwy gatunku ryby Srebrzyk, Argentyna wielka w innych językach: